۱. مردی در پی معنا
اوه از آن دست آدم‌هایی‌ست که معنای زندگی را در قاعده‌مندی و مسئولیت‌پذیری می‌جوید. او نماینده‌ی نسلی‌ست که کار، وظیفه و سکوت را بر هیاهو ترجیح می‌دهد. اما پس از بازنشستگی و مرگ همسر، این معنا از زندگی‌اش رخت برمی‌بندد. اوه با خلأیی بزرگ مواجه می‌شود.
و نمی‌داند با این خلأ چه کند، جز آنکه بمیرد.

۲. مواجهه با «دیگری»
پرونه و خانواده‌اش، از فرهنگی دیگر و با سبکی متفاوت از زندگی، وارد دنیای بسته‌ی اوه می‌شوند. در ابتدا، اوه با پیش‌داوری و شک به آن‌ها می‌نگرد. اما به مرور، تعامل با آن‌ها جرقه‌هایی از تغییر در اوه می‌زند. «دیگری» در این داستان تهدید نیست، بلکه فرصت است.
فرصتی برای دوباره انسانی شدن.

۳. گذشته‌ای که رها نمی‌شود
خاطرات اوه از کودکی، ازدواج، کار و حتی بی‌عدالتی‌هایی که دیده، در روایت‌های موازی کتاب حضور دارند. این گذشته نه تنها شکل‌دهنده‌ی شخصیت اوست، بلکه او را اسیر خود کرده است. بکمن با روایت متقاطع زمان‌ها، ذهن بسته‌ی اوه را برای ما می‌گشاید.
و نشان می‌دهد چرا دل کندن از گذشته دشوار است.

۴. خانه، وطن، هویت
خانه در این رمان نه فقط یک مکان، که سنگری‌ست برای حفظ هویت. اوه در برابر تغییرات شهری و ورود بیگانگان مقاومت می‌کند. اما همین خانه، در نهایت محل اتصال او با دیگران می‌شود. او می‌آموزد که «خانه» را باید با دیگران شریک شد.
زیرا خانه بدون انسان، تنها چهاردیواری‌ای خالی‌ست.

۵. امید از مسیر مسئولیت
در طول داستان، اوه دوباره مسئول می‌شود: از کمک به همسایه‌ها تا مراقبت از بچه‌ها. همین حس مسئولیت، تدریجاً جای مرگ را در ذهنش می‌گیرد. بکمن معتقد است مسئول بودن، جان تازه‌ای به انسان می‌بخشد.
و امید، از دل عمل متولد می‌شود، نه سکوت.

۶. پایانی گرم، در سرمای شمال
با اینکه اوه می‌میرد، اما پایان داستان سرد نیست. او خانه و دل‌هایی روشن بر جای می‌گذارد. اهالی محل با احترام از او یاد می‌کنند و نسل جدید از گرمای او بهره‌مند می‌شود. مرگش، مرگی غم‌انگیز نیست، بلکه پایانی انسانی و پر معناست.
و این، هنر بکمن است: مرگ را دوست‌داشتنی کردن.