زندگی روزمره در بستر تنهایی و شفقت
۱. مردی بی‌تاریخ، بی‌توضیح
مرد آرام نه قهرمان است، نه ضدقهرمان. او با سکوتش، با گام‌های آرامش وارد روستا می‌شود. خواننده هیچ‌چیز درباره‌ی پیشینه‌اش نمی‌داند، اما همین بی‌تاریخی، او را به نماینده‌ای از انسان تنهای معاصر تبدیل می‌کند. انسانی که از زندگی زخم خورده، اما هنوز در پی معناست. او نماینده‌ی کسانی است که انتخاب می‌کنند سکوت کنند. در سکوت او، اعتراض و پذیرش توأمان است.

۲. زن، نماد پیوستگی و بقا
زن در داستان، در تضاد با مرد، ریشه در زمین دارد. خانه، کودک، حیوانات و کارهای روزمره، دنیای او را می‌سازند. اما همین دنیای معمولی، پشتوانه‌ی بقای روانی مرد می‌شود. مرد آرام، با حضور در این جهان کوچک، بازسازی می‌شود. زن بدون اینکه قضاوت کند، تنها می‌پذیرد. همین شفقت بی‌کلام، او را مادر زندگی می‌کند.

۳. زبان نم‌زده‌ی طبیعت
طبیعت سرد و مه‌آلود روستا، با توصیف‌های مک‌گارن به یک آینه‌ی روان‌شناختی تبدیل می‌شود. درختان خیس، خاک مرطوب، آسمان همیشه خاکستری، حالت درونی شخصیت‌ها را بازتاب می‌دهند. سکوت طبیعت، همدلی عمیقی با سکوت مرد دارد. طبیعت در اینجا دردی را دوا نمی‌کند، بلکه آن را می‌فهمد. این هم‌حسی، ویژگی منحصربه‌فرد فضای داستان است.

۴. بی‌رویدادی در خدمت معنا
اتفاق خاصی در داستان نمی‌افتد؛ اما همه‌چیز اتفاق می‌افتد. روایت در کارهای ساده و روزمره خلاصه می‌شود: غذا خوردن، رفتن به بازار، بستن در، نگاه کردن به آتش. اما در همین بی‌رویدادی، پیوند انسانی شکل می‌گیرد. روایت، از نمایش به تجربه تبدیل می‌شود. مک‌گارن استاد ساختن معنا از خلأ است.

۵. مرد آرام، مرد رهاشده
این مرد، نه به گذشته وابسته است، نه در پی آینده‌ای پرزرق‌وبرق. او در لحظه زندگی می‌کند، با همه‌ی شکست‌ها و سکوت‌هایش. شاید همین رهایی از توضیح دادن، او را به مردی آرام تبدیل کرده. او نه نیاز دارد حرف بزند، نه میل دارد چیزی را تغییر دهد. نوعی عرفان سرد و زمینی در او جریان دارد.

۶. پایان، نقطه‌ای بر یک حلقه
پایان داستان، شبیه آغاز است. چرخه‌ی زندگی همچنان می‌چرخد. مرد آرام هنوز همان است، ولی ما درک تازه‌ای از او داریم. مخاطب حس می‌کند بخشی از سکوت او را تجربه کرده. این پایان، نوعی بازگشت به خود است. مک‌گارن می‌گوید: لزوماً همه‌چیز نباید تغییر کند تا معنا داشته باشد.