خوانش روان‌شناختی و نمادین
۱. شازده کوچولو؛ کودکی که درون ماست
شازده کوچولو نماد بخش کودک و ناب وجود انسان است. او از سیاره‌ای کوچک آمده؛ دنیایی درون‌گرایانه که بازتابی از دنیای خیال کودکانه است. برخورد او با خلبان، مواجهه‌ی ناخودآگاه ما با کودک درونی‌ست. پرسش‌های او ساده، اما آکنده از نیاز به معناست. او نمی‌فهمد چرا آدم‌بزرگ‌ها سرگرم کارهای بی‌اهمیت‌اند. داستان، از همان آغاز، نقدی‌ست بر فراموشی کودک درونی‌مان. شازده کوچولو یادآور رؤیاها، تخیل‌ها و احساساتی‌ست که در بزرگسالی زیر خاک رفته‌اند.

۲. گل؛ تصویر پیچیده‌ی دلبستگی
گل در سیاره‌ی شازده کوچولو فقط یک گل نیست؛ نماد دلبستگی عاطفی‌ست. گل، زیبا، ظریف، اما ناسپاس است. او مانند برخی روابط انسانی، گاهی عشق را به اسارت می‌کشد. پسرک که معنای دلبستگی را نمی‌داند، از او دل می‌کند. اما در تمام سفر، یاد آن گل با اوست. سفر بیرونی در اصل تلاشی‌ست برای فهم حس درونی. او در پایان درمی‌یابد که «گلش را دوست دارد» چون به او آب داده، پناه داده، با او زندگی کرده. عشق، از مسئولیت زاده می‌شود.

۳. سیارات، نمادهای روانی
شخصیت‌های هر سیاره، جنبه‌هایی از روان انسان را بازتاب می‌دهند. شاه، نماد نیاز به سلطه است؛ تاجر، اسیر عدد و حساب؛ مست، پناه‌برنده به فراموشی. آن‌ها گرفتارند؛ در نقش‌هایی که معنا را بلعیده‌اند. شازده کوچولو با نگاه کودکانه‌اش، بی‌معنایی زندگی‌شان را افشا می‌کند. این‌ها سایه‌های روان ما هستند؛ بخش‌هایی که چون جدی شده‌اند، دیگر زنده نیستند. او از کنارشان می‌گذرد، زیرا به دنبال چیزی اصیل‌تر است؛ گمشده‌ای درونی.

۴. روباه و مفهوم پیوند روانی
روباه نه‌تنها دوست، بلکه درمانگر پسرک است. او با مفاهیم «اهلی شدن» و «ارتباط اصیل» آشنا می‌شود. روباه می‌گوید تنها با چشم دل می‌توان دید؛ یعنی شناخت حقیقی فقط در نزدیکی عاطفی به‌دست می‌آید. از منظر روان‌شناسی، این بخش رابطه‌ی درمان‌گر و درمان‌جو را یادآوری می‌کند. روباه، آیینه‌ای‌ست که شازده در آن خودش را می‌بیند. «اهلی شدن» یعنی پذیرش دیگری به عنوان بخشی از خود. این پیوند، عمیق‌ترین تأثیر را بر روان پسرک دارد.

۵. مرگ به‌مثابه بازگشت
شازده کوچولو تصمیم می‌گیرد به خانه برگردد؛ اما نه با هواپیما، بلکه از راهی متفاوت: مرگ. مار، سمبل مرز میان دو جهان است. اما این مرگ، پایان نیست؛ گذر از فرم به معناست. او بدنش را کنار می‌گذارد، نه خودش را. روان‌شناسان آن را مرحله‌ی تحول می‌دانند؛ گذر از خودِ سطحی به خودِ والا. بازگشت به گل، بازگشت به عشق درونی‌ست. و مرگ، در این روایت، تولد دوباره‌ی آگاهی‌ست.

۶. خنده‌ای در ستاره‌ها
پایان‌بندی کتاب، پیامی لطیف و ماندگار دارد. راوی می‌گوید حالا که به آسمان نگاه می‌کنم، صدایی از ستاره‌ها می‌آید. این یعنی خاطرات و روابط، هیچ‌گاه نمی‌میرند. خنده‌ی شازده کوچولو در ستاره‌ها، انعکاس پیوندی‌ست که در دل باقی مانده. کودک درون، اگرچه از نظر فیزیکی رفته، اما در ناخودآگاه ما زنده است. ستاره‌ها دیگر بی‌معنا نیستند؛ آن‌ها حامل یادآور دوست‌داشتن‌اند. جهان دوباره شاعرانه می‌شود.